نام فیلم : Cool Hand Luke
ژانر (موضوع) : جنایی، درام
امتیاز : 8.1 در سایت IMDb
زبان : انگلیسی
سال انتشار : 1967
محصول کشور : آمریکا
کارگردان : Stuart Rosenberg
بازیگران : Paul Newman,George Kennedy,Strother Martin
در نگاه اول، ویژگی هایی که شخصیت لوک خوش دست را از ضدقهرمانانش متمایز می کند چیزی نیست جز لبخندی که او همیشه بر لب دارد. چشمان آبی معصوم و توانایی گفتن جوک هایی که در هر شرایطی با بی تفاوتی از آن استفاده می کند. لوک روزهای خود را در زندان می گذراند که گویی آن را تجربه ای زودگذر می داند و احساس خطر در واژگان شخصی او معنای دیگری دارد.
این ویژگی ها تا آنجا پیش می رود که منتقد فقید راجر ایبرت معتقد بود. لوک از موقعیت خود در زندان لذت می برد. واقعیت امر این است که مهمترین مؤلفه شخصیت لوک ترکیبی از نقاب شخصیتی او و خواسته های نهادش است که در دوران سختی در مراحل مختلف زندگی او به دست آمده است. ویژگی هایی که لوک آشکارا با پشت سر گذاشتن برخی تجربیات مرموز به دست آورده و اکنون حتی در دوران اسارت نیز قادر به خنثی سازی آن نیست. لوک به هیچ وجه از قبول شکست امتناع می ورزد، خواه در یک مسابقه بوکس شرکت کند یا روی تخم مرغ شرط بندی کند.
غرور، عمل گرایی، خودانگیختگی و جاه طلبی رازهای شخصیت ماندگار لوک در تاریخ سینماست. این ویژگی ها را می توان منشأ اصلی مشکلات او با دین دانست. در سکانس های پایانی فیلم استوارت روزنبرگ با این واقعیت روبرو هستیم که لوک اعتقادات مذهبی خود را در خیابان ها رها کرد که او را تا آخرین لحظات به زندان کشاند. او در واقع نماینده دوران پر دردسر جان است. کند است؛ او جنگ، فقر و بزهکاری ناشی از آن را تجربه کرد و در پایان داستان زندگی خود را در کلیسای زندان می بیند، در حالی که نگهبانان به سمت او تیراندازی می کنند. شخصیت مغروری که اکنون راضی است به زانو درآوردن و درخواست معجزه از پروردگارش; نمایشی که با اولین علامت منفی پشیمان می شود و نقاب همیشگی اش را روی صورتش می زند. لبخندی که در هر شرایطی خونسردی خود را نشان می دهد.
تصور بازیگر دیگری به جای پل نیومن در این نقش سخت است. نیومن در تکامل شخصیت ضدقهرمانی که در آن سال ها بازی کرد (از ادی دست تیز در بیلیارد بازی تا هادبانن در هاد یا جان راسل در من) به یکی از بهترین نقش های حرفه ای خود گره خورده است. او شخصیت لوک را چنان باورپذیر بازی می کند که او را به عنوان معیاری جدی برای ضدقهرمانان دهه های بعدی باقی می گذارد. پرتره ای از جوانان یاغی آن دوران که این بار از مرز استعاره گذشت و این گونه شخصیت های محبوب را در اسارت و حبس واقعی (نه اسیر تابوهای اخلاقی و کهنه اجتماعی) بررسی می کند.